Η Φαιστός ήταν το δεύτερο σε σημασία μινωικό κέντρο και βρίσκεται στο δυτικό άκρο του κάμπου της Μεσαράς, κοντά στην κωμόπολη Τυμπάκι. Η επιρροή της απλωνόταν στη νότια κεντρική Κρήτη. Στο χαμηλό λόφο, όπου στα 2000 π.Χ. οικοδομήθηκε το πρωτο ανάκτορο, υπήρχε ένας ακμαίος προανακτορικός οικισμός και παλιότερα ένας νεολιθικός οικισμός.
Το παλιό ανάκτορο καταστραφηκε γύρω στα 1700 π.χ. και στη θέση του οικοδομήθηκε το νέο ανάκτορο με το ίδιο περίπου σχέδιο, αλλά λίγο μικρότερο σε έκταση, και σε επίπεδο περίπου 1,50 μ. ψηλότερα πάνω στα ισοπεδωμένα ερείπια του παλιού ανακτόρου, τα οποία σφραγίστηκαν με ένα παχύ στρώμα κεραμάσβεστου, που τα κατέστησε αδιαπέραστα από την υγρασία. Αυτή ήταν η αιτία που πολλά αγγεία του πολύχρωμου καμαραϊκού ρυθμού, από το παλιό ανάκτορο της Φαιστού σώθηκαν σε άριστη κατάσταση. Το νέο ανάκτορο στη Φαιστό είχε διάρκεια ζωής μέχρι το 1450 οπότε καταστράφηκε και εγκαταλείφθηκε.
Στη Φαιστο οι αποθήκες βρίσκονταν επίσης στη δυτική πτέρυγα, διαρθρωμένες σε δυο πτέρυγες από έξι με ένα κεντρικό διάδρομο στεγασμένο με πεσσό και με προσανατολισμό από ανατολή σε δύση.

 

 Ανάκτορο Φαιστού
Κάτω πέτρες ή λεκάνες ελαιοπιεστηρίου

 

 

Λίθινα σύνεργα ελαιοπιεστηρίου

Σε μια από τις αποθήκες στη δυτική πτέρυγα του νέου ανακτόρου έχουν συγκεντρωθεί πολλά λίθινα σύνεργα που άνηκαν σε ελαιουργικές δραστηριότητες και προέρχονται από διάφορα σημεία της πόλης που περιέβαλλε το ανάκτορο. Είναι κάτω πλάκες ελαιοπιεστηρίων, στρογγυλές ή ελλειψοειδείς, πέτρινες γούρνες για τη θραύση του ελαιοκάρπου και την προετοιμασία της ελαιοζύμης, και πέτρινα βάρη και αντίβαρα ελαιοπιεστηρίων. Οι κάτω πλάκες των ελαιοπιεστηρίων είναι σχετικά μικρές και έχουν στην περιφέρεια τους σκαλιστό αυλάκι, στο οποίο συγκεντρώνονταν τα υγρά της συμπίεσης, που με μια σκαλιστή εκροή οδηγούνταν στο δοχείο του ελαιοδιαχωριστήρα, που πιθανόν ήταν πήλινο, αφού δεν έχει βρεθεί λίθινο δοχείο.

 

 

Πιθάρια παλιού ανακτόρου

Στην ανασκαφή αποκαλύφθηκε ένα μεγάλο τμήμα του παλιού ανακτόρου. Οι αποθήκες του καταλάμβαναν μεγάλο τμήμα και περιείχαν πολλά πιθάρια, όπου αποθήκευαν τα προϊόντα, από τα οποία το σημαντικότερο ήταν το λάδι, που παραγόταν από τους ελαιώνες της περιοχής. Μια ολόκληρη παλαιοανακτορική αποθήκη από τρία δωμάτια βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο στη βορειοανατολική γωνία των αποθηκών κάτω από τα νεοανακτορικά προπύλαια. Η αποθήκη έχει στεγαστεί και τα πιθάρια της είναι ορατά μέσα από μια ξύλινη πόρτα.
Οι πίθοι της παλαιοανακτορικής εποχής (2000-1700 π.Χ.) είναι – οι περισσότεροι - λίγο μικρότεροι από τους μεταγενέστερους και έχουν στην επιφάνεια τους διακόσμηση με κύκλους από σκούρο χρώμα ή ταινίες ακανόνιστες που μιμούνταν το χυμένο λάδι. Καμία φορά είχαν επιπλέον ανάγλυφη διακόσμηση. 
Πολύ χαρακτηριστικό σχήμα είναι το μεγάλο σχεδόν σφαιρικό πιθάρι με ανάγλυφη και ζωγραφιστή διακόσμηση. Δυο τέτοια πιθάρια σώζονται κάτω από μια σύγχρονη πλάκα από τσιμέντο στη δυτική αποθήκη, δίπλα στο διάδρομο επικοινωνίας της δυτικής με την κεντρική αυλή. Δίπλα, στεγασμένο επίσης από μια πλάκα από οπλισμένο σκυρόδεμα είναι μια εγκατάσταση που ο ανασκαφέας έχει ερμηνεύσει, ως πιθανό σταφυλοπιεστήριο ή ελαιοπιεστήριο.