Σήμερα, τα λιόδενδρα, ένα λαός πάνω από 40. εκ. άτομα, απλώνουν τις ασημοπράσινες φιγούρες τους κι αγκαλιάζουν όλη την Κρήτη. Σκεπάζουν τους μικρούς κάμπους και τις κοιλάδες του νησιού. Προχωρούν μέσα σε σκιερές ρεματιές κι ανηφορίζουν πάνω στους λόφους. Ανεβαίνουν ψηλά στις Μαδάρες και φτάνουν κοντά στις χιονισμένες βουνοκορφές του Ομαλού και του Ψηλορείτη. Κι από εκεί,  κατηφορίζουν ξανά και ξανά κι ακροβολούν στους λόφους και στους κάμπους και φθάνουν στην θάλασσα. Αγκαλιάζουν τα μικρά και μεγάλα χωριά. Ανακατεύονται με τις εκκλησίες και τις πλατείες. Μπαίνουν στις αυλές και στα σπίτια των Κρητικών  και  ζουν  σιωπηλά μαζί τους. Τους προσφέρουν την ασημοπράσινη φυσική ομορφιά τους και φιλοξενούν στο ίσκιο τους τα πανηγύρια, τις γιορτές και τους γάμους τους.

Οι ελιές όμως προσφέρουν στους Κρητικούς και τους πολύτιμους καρπούς και πιο πολύ το χρυσό λάδι τους. Το λάδι που για χιλιάδες χρόνια έθρεψε, γιάτρεψε και αποτέλεσε την δύναμη της επιβίωσης του λαού της Κρήτης. Το λάδι που και σήμερα στις αρχές του 21ου αιώνα, παρά τις ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις και τις ανακατατάξεις στην ζωή και την οικονομία των ανθρώπων,  εξακολουθεί να παραμένει μαζί με τον Τουρισμό ένας από τους δυο κύριους οικονομικούς πόρους του νησιού.