Ταυτότητα ΣΕΔΗΚ 
| ||
  |
Πως έβγαινε το… λάδι!Όλο αυτό το σύστημα (που επάνω του βρισκόταν η «ανέμη», κατέβαινε αργά με προορισμό να σφίξει τα «μαντήλια».
Στο πάνω μέρος, εκεί που κατέληγε το αρδάχτι υπήρχε το «πάνω κούτσουρο» (βαρύ χοντρό ξύλινο σύστημα που χρησίμευε ως αντιστήριγμα για την πίεση. Υπήρχε και το «κάτω κούτσουρο», για την αντίθετη ακριβώς δουλειά και διαδικασία, όταν δεν υπήρχαν άλλα περιθώρια δυνάμεων (από τους εργάτες) περνούσαν από μια τρύπα που βρίσκονταν στο «πλακωτάρι», ένα χοντρό ξύλο με αλυσίδα «μποτζαργάτης» που με αυτόν εσφίγγαν (λειτουργούσε σαν μοχλός).
Ανάγκαζαν δηλ. Το πλακωτάρι να κατέβει πιο χαμηλά. Όταν πάλι το ξύλο συναντούσε δυσκολία (λύγιζε) χρησιμοποιούσαν πιο χοντρό. Και τα δύο αυτά ξύλα, είχαν την κοινή ονομασία (μικρή και μεγάλη μανιβέλα).
Η κασέλα με το λάδι
Με μια «μάνικα’, σωλήνα δερμάτινη» το λάδι έφτανε ανακατεμένο με νερό και πυρήνα σε μια «κασέλα» που χωριζόταν σε δύο τμήματα ανισα μεταξύ τους τη μικρή και τη μεγάλη κασέλα. Στη μικρή υπήρχε ένα σύστημα καθαρισμού που λεγόταν «καργαδόρος». Πρώτα γέμιζε η μικρή κασέλα λάδι, για να περάσει στη μεγάλη από μια εγκοπή, που επέτρεπε στο λάδι να περνά μόνο όσο γινόταν πιο καθαρό απαλλαγμένο από ακαθαρσίες.
Η πληρωμή της φάμπρικας
Κάθε αγρότης που άλεθε τις ελιές του στη φάμπρικα έδινε στο προσωπικό (εργάτες) και φαμπρικάρη το 1/10 από το παραγόμενο λάδι. Από την πυρήνα (ό,τι έμενε από τη ζύμη ύστερα από την πίεση) στο σύνολο των 30 μαντηλιών τα 5 έπαιρνε ο φαμπρικάρης.
Η μεταφορά του λαδιού γινόταν με ασκιά (τουλούμια) και γέμιζαν με ειδικά δοχεία όπως το «μίστατο» και το «κάρτο».Το μίστατο ήταν κατασκευασμένο από λαμαρίνα και χωρούσε 6 οκάδες λάδι και το κάρτο ίδια κατασκευή, 2 οκάδες.
Αναζήτηση
